دلنوشته

با سلام

چند وقتی هست که میبینید سایت کم کم به روز میشه این مساله چند دلیل داره.

اول اینکه من مثل قدیما وقت ندارم دوم اینکه تلویزیون هم خیلی غیر فعال شده و برنامه های جدید کم میذاره و سوم اینکه من کلا ترجیح میدم بیشتر از قدیما براتون بذارم تا از جدیدا دلم میخواد شما رو ببرم به گذشته تا یادمون نره یادمون نره که چه خاطرات خوشی داشتیم نه اینکه الان چیزای خوب کم شده باشه ولی حداقل اینه که برای من هیچی مثل قدیمیش نمیشه مثلا بین کارتونا هیچی ملوان زبل نمیشه خانواده دکتر ارنست نمیشه - حنا نمیشه - نل نمیشه بچه های کوه آلپ نمیشه هایدی نمیشه ... اصلا میدونید همه چی قدیمیش خوبه آدمام قدیمیاشون خوبن , با معرفتن زندگیم قدیما خوب بود الان که بزرگ شدیم درگیر شدیم هیچی از زندگی نمیفهمیم همش داریم میریم جلو اما فقط فکز میکنیم داریم میریم جلو شاید داریم برمیگردیم شاید فقط داریم تلاش میکنیم اما برای چی برای خوشبختی یا برای زنده موندن میدونم که همه میگن بی پول نمیشه خوشبخت شد حتی ممکنه خود منم یه وقتایی بگم اما باید قبول کرد که این پول خیلی چیز کثیفیه هممونو از هم دور کرده حالا بگذریم از این حرفهای تکراری و خسته کننده که همه همیشه باهاش درگیریم و چاره ای هم به جز ادامه دادن نداریم.

میدونم که این سایت شاید به نظر خیلیا جای این حرفها نباشه اما خوب مسلما دوستانی که از اوایل با من بودن میدونن که من نمیتونم ننویسم من به همین نوشتنا زندم پس منو ببخشید اگه خسته میشید.

تا حالا خیلی وقتا شده که از کار کردن روی این سایت خسته شدم ولی اول از همه با خودم گفتم شاید این سایت یه خاطره ای رو برای کسی زنده کرده باشه شاید کسی لبخندی زده یا اشکی ریخته به یاد گذشته ها به یاد چیزا یا کسایی که بودنو نیستن و اینجا بهانه ای شد تا به یاد بیان.

این برای من کافیه .

و دوم اینکه همیشه نظراتی که دوستان و همراهان همیشگی من و این سایت میذاشتن بهم امید میداده و میدونستم که هستن کسانیکه مثل من هستند و اینجا براشون اهمیت داره پس به خودم گفتم باید ادامه داد حتی تا زمانیکه بدونی 1 نفر هست که خوشحال میشه.

به هر حال اینم یکی از اون دلنوشته های همیشگی من بود که نوشتم فقط نوشتم و الان حس خوبی دارم.

دوستدار همه شما

میلاد

یا حق و به امید حق.